Գրքի գործողությունները տեղի են ունենում ինչ-որ տեղ Երկիր մոլորակի վրա։ Սա պատմություն է, որը չունի ազգություն և չի ճանաչում ոչ մի աշխարհագրական վայր։ Համամարդկային պատմություն՝ նվիրված բոլոր նրանց, ովքեր կյանքում գոնե մեկ ամգամ հրաժեշտ են տվել…
*****
Երջանկություն… Այս երևույթի մասին բոլորս մեր պատկերացումներն ունենք: Մեկի համար այն կարող է մի փոքրիկ ժպիտ արժենալ, մյուսի համար երջանկությունը նյութականացված է ու ավելին է, քան պարզապես ջերմություն, իսկ մեկ ուրիշն էլ գնահատել գիտի, ինչը, թերևս, ամենամեծ երջանկությունն է: Իրականում, երջանիկ կլինենք այն ժամանակ, երբ հասկանանք, որ դժվարություններից փախուստը դեպի երջանկություն տանող ճանապարհը չէ ու իրական երջանկությունն առանց նախազգուշացման է գալիս: Իմ երջանկությունն էլ դու ես, քանզի ես քեզ գտա հենց երջանկություն որոնելիս…
*****
Ու անգամ ամենախորը հիասթափություններից, անգամ ամենացավոտ իրավիճակներից հետո ու անգամ այն ժամանակ, երբ որոշես՝ «էլ երբեք», միևնույնն է, ՆԱ կհայտնվի: Նա, ով կկարողանա ընդունել քեզ հենց այնպիսին ինչպիսին դու կաս: Նա կգտնի քո առավելություններն հենց այնտեղ, որտեղ քո թերություններն են: Նա կլինի կողքիդ անգամ այն ժամանակ, երբ ողջ աշխարհն է քեզ դեմ: Նա չի փորձի քեզ փոխել, ավելի «լավը» դարձնել, այլ կսիրի քեզ հենց այնպիսին, ինչպիսին քեզ բնությունն է ստեղծել: Հավատա՛, նա կգտնի քեզ և հենց այն ժամանակ, երբ դու ամենաքիչը նրան կսպասես…
*****
Դու եկար, հետք թողեցիր կյանքումս ու անհետ կորար: Դու եկար, փոխեցիր ամեն ինչ ու անփոփոխ թողնելով հեռացար: Եկար, ջնջեցիր ամեն ինչ ու անջնջելին հենց դու դարձար: Գնացիր ու ես հետքդ չկորցրած քեզ հետևեցի: Գնացիր, բայց ես մեկ է հույսս չկորցրի: Գնացիր, բայց ես այդպես էլ չհամակերպվեցի: Գնացիր ու էլ չվերադարձար: Գնացիր… Կորցրի…
*****
Ուրախ մարդիկ շուտ են պառկում քնելու, ու մտքերը նրանց չեն տանջում ողջ գիշեր: Նրանք չեն ծիծաղում, ժպտում ամբողջ օրն այն պարագայում, երբ գիշերը ափերով մաքրում են արցունքները: Նրանք միայն գիշերը չէ, որ խոստովանում են իրենց ցավը: Ուրախ մարդիկ չեն վախենում ցույց տալ իրենց զգացմունքները: Նրանք միայնակ չեն քայլում անվերջ թվացող այդ փողոցներով: Ուրախ մարդիկ չեն հիշում անցյալը, նրանք վայելում են ներկան: Ժամերով չեն նայում այն նկարին, որն այնքան շատ բան է հիշեցնում: Ամենուր չեն փնտրում այն հայացքը, որը գուցե կստիպի նրանց ժպտալ: Ուրախ մարդիկ չեն փորձում ուրախ ձևանալ… Ես ուրախ եմ, համենայն դեպս փորձում եմ այդպիսին ձևանալ…
*****
Սուտ էր ամեն ինչ, կեղծ ու շինծու: Անիրական երջանկությամբ էի պարուրված: Քո նվիրած ակնոցն էր պատճառը. վարդագույն էր: Ես կառուցում էի իմ երջանկությունը քո երջանկության հաշվին: Դու երջանկանում՝ դժբախտացնելով ինձ: Ու մենք այդպես էլ չհասկացանք, որ այդ երջանկությունը միայն մեկիս էր տրված: Այդպես էլ չհասկացանք, որ ճակատագիրն է ամենաուժեղը: Ճակատագիրն էլ չհասկացավ, որ մենք իրար համար ենք ստեղծված՝ այդպես էլ ավելորդ համարելով այդ մեկ բաժին երջանկությունը:
*****
Հայելային ուժն անգերազանցելի է ու միշտ էլ այդպիսին կմնա: Չգիտեմ՝ ժպիտը, որով ինքս ինձ եմ ժպտում անկեղծ է, թե ձևական բնույթ է կրում: Ժպիտը հեշտ է կեղծել, այն շատ են կեղծում, իսկ բոլոր կեղծված երևույթների իրականը թանկ է: Քանի ու քանի կեղծ ժպիտների ենք մենք ամեն օր արժանանում, բայց այն ժպիտը, որի կարիքն ունենք, հաճախ մեզ համար անհասանելի ու չբացահայտված է մնում: -Ալանտա՛, քեզ զանգում են: -Գալիս եմ, մա՛մ: Վերցրի հեռախոսն ու տեսա, որ Ռեյն է զանգում: -Ալո: -Ուզում եմ ինձ հետ մի տեղ գաս: -Հիմա՞: -Ես ձեր բակում եմ: -Լավ, հիմա դուրս կգամ: -Լա՛ն, ցուրտ է, տաք հագնվիր,- սիրում եմ, երբ Ժիզելը անհանգստանում է ինձ համար, այդպես նա ավելի է նմանվում Նատալիին: -Մամ, չեմ մրսի, շուտ կվերադառնամ: Հինգ րոպեից ես ներքևում էի: -Եվ ու՞ր ենք գնում: -Շուտով կիմանաս: Քսան րոպե անց ես ու Ռեյը հայտնվեցինք քաղաքի ամենաբարձր շենքի առաջ: -Ի՞նչ ես այստեղ կորցրել: -Ուղղակի վստահիր ինձ ու քայլիր ինձ հետ: Աշխարհն այնքան գեղեցիկ է, երբ հեռվից ես նրան նայում, երբ մարդիկ շատ ավելի փոքր են երևում, իսկ բնությունը՝ կատարյալ… Ես սա հասկացա հենց այն պահին, երբ հայտնվեցի այստեղ՝ քաղաքի ամենաբարձր շենքի տանիքին: -Լա՛ն, ես մեր քաղաքը շատ եմ սիրում: Ես այստեղ եմ ծնվել ու այստեղ անցկացրել ողջ կյանքս: Սա իմ ամենասիրելի վայրն է, այստեղ ամեն ինչ այնքան գեղեցիկ է: Սա միակ վայրն է, որտեղ ես սիրում եմ աշխարհն ու կյանքը: -Իսկ ես կյանքը միշտ եմ սիրում, ապրելը շատ եմ սիրում: -Քանի՞ տարի կուզեիր ապրել: -Հարյուր… չէ՛, հարյուր քսան: -Լա՞ն, լու՞րջ ես ասում: -Հարյուր հիսուն, երկու հարյուր, չէ՛, չէ՛, հավերժ, հավերժ եմ ուզում ապրել,
հավերժը լավ թիվ է… -Լա՛ն, քեզ հետ ես սիրում եմ ամեն ինչ, երևի պատճառը քեզ շատ սիրելն է: -Իսկ սեր երևույթը գոյություն ունի՞: -Սեր երևույթը գոյություն չունի, որովհետև սերը երևույթ չէ, սերը մարդ է, ուղղակի պետք է գտնենք մեր ՄԱՐԴՈւՆ, որ գտնենք մեր սերը: -Եվ որտե՞ղ փնտրեմ իմ մարդուն: -Գիտե՞ս, գտնելու համար ամենևին էլ փնտրել պետք չէ: -Ամենևին էլ փնտրել պետք չէ, բայց… Մենք սիրում ենք փնտրել, փնտրել այնտեղ, որտեղ ոչինչ չկա, փնտրել այն ամենն, ինչը պարզապես գոյություն չունի, ու այն, ինչը մեզ պետք էլ չէ: Մենք փնտրում ենք սիրելիներին այնտեղ, որտեղ թշնամիներն են, հարազատներին՝ այնտեղ, որտեղ օտարներն են: Երբեմն էլ որոնումների ճանապարհին կորցնում նպատակակետն ու հուսահատված վերադառնում «կոտրած տաշտակին»:
*****
Երբեմն ուզում եմ ուղղակի քայլել, անվերջ քայլել, քայլել դեպի անհունություն, հեռու բոլորից ու ամենից: Հասնել այնտեղ, ուր մարդկային հարաբերություններ ստեղծողը սերն է, ուր թագավորում է բարությունը, իսկ թագի համար պայքար մղում հոգատարությունը: Այնտեղ ուր, անգամ, պայքարն է հիմնված հարգանքի վրա: Իսկ կա՞ արդյոք նման վայր: Եթե նույնիսկ կա, ապա այն վստահաբար ունի մուտքի արգելքներ: Եվ հավանաբար պարտադիր պայման կլինի բարի, հոգատար ու սիրով լի լինելը: Ափսոս, որ այն իրական չէ և, որ այն գոյություն ունի միայն իմ երազներում…
*****
Իրական հաջողություն է, երբ կա մեկը, ում ուզում ես անվերջ նայել, ում ասելու այնքան բան ունես, ում ուզում ես ամեն անգամ նորովի ճանաչել, բացահայտել, ում հետ հանդիպմանն անհամբերությամբ ես սպասում, իսկ երբ կողքիդ է սրտիդ զարկերն իրար հերթ չեն տալիս, երբ անգամ հեռավորությունը ձեզ բաժանել չի կարող, հակառակը, այն ավելի ամուր է կապում: Հաջողություն է ունենալ մեկին, ով չնայած իր շատ թերություններին, կատարյալ է քեզ համար, ում հետ կռվելիս հասկանում ես, որ առանց նրա կյանքը լրիվ այլ է և որ հենց նա է կյանքդ իմաստավորողը: Իսկական հաջողություն է… Ես ունեմ քեզ… Ես հաջողակ եմ…
Արփինե Աթալյան 