ԳՈՒՅՆԵՐԸ

Ընդունված է համարել, որ ծիածանն ունի յոթ գույն`

Կարմիր	Նարնջագույն	Դեղին	Կանաչ	Երկնագույն	Կապույտ	Մանուշակագույն

Իրականում այդ գույներն առանձնացված չեն, և մի գույնից մյուսին անցման տեղում լինում են բազմաթիվ միջանկյալ երանգներ։
Առաջնային ծիածանի կարմիր գույնը շրջանի դրսի կողմից է, իսկ մանուշակագույնը՝ ներսի։ Երբեմն առաջինի շուրջը որոշ հեռավորության վրա կարելի է տեսնել երկրորդային ծիածան, որի գույներն ավելի աղոտ են և դասավորված են հակառակ կարգով, մանուշակագույնը դրսի կողմից է, կարմիրը՝ ներսի։

Опубликовано 14.09.2018Рубрика: Без рубрикиОставить комментарий

ТРИ РОЗЫ
ДАВНО-ДАВНО в Казахстане жил один молодой
поэт. Его звали Абай. Абай писал и пел
очень красивые песни.
В саду поэта было много роз. Три красные
розы около его дома были особенно красивые.
Это были самые любимые цветы поэта. Однажды
ночью Абай пел в саду свои любимые песни. Вдруг он услышал незнакомый
красивый голос. Этот голос пел песни Абая. Поэт осмотрел
весь сад, но в саду никого не было.
Когда пришла следующая ночь, случилось то же самое: опять кто-то
пел в саду песни. Абай осмотрел сад, но никого не нашёл там.
Когда пришла третья ночь, Абай снова начал петь и снова услышал
незнакомый голос. Он быстро посмотрел назад и увидел девушку. Эта
девушка была очень красивая.
— Кто ты? — спросил Абай. — Откуда ты знаешь мои песни?
— Я — одна из трёх роз, которые растут около твоего дома, — ответила
девушка. — Утром, когда выйдет солнце, я снова стану розой. Я уже
вижу росу на траве и листьях. Роса говорит мне о том, что скоро выйдет
солнце. Мне надо спешить. Прощай!
— Подожди! Не уходи! — закричал поэт. — Я всегда хочу слышать
твой голос.
— Сейчас я должна уйти, — ответила девушка. — Но если утром,
когда выйдет солнце, ты увидишь три розы, и ты узнаешь меня среди
них, я снова превращусь в девушку. А если ты не узнаешь меня, я умру.
И девушка ушла. Рано утром, когда вышло солнце, Абай вышел в сад
и увидел три розы. Все три розы были одинаковые. Поэт долго смотрел
на розы и вдруг закричал: «Это ты!» — и показал на одну из роз. И роза
превратилась в прекрасную девушк.

TRI ROZY DAVNO-DAVNO v Kazakhstane zhil odin molodoy poet. Yego zvali Abay. Abay pisal i pel ochen’ krasivyye pesni. V sadu poeta bylo mnogo roz. Tri krasnyye rozy okolo yego doma byli osobenno krasivyye. Eto byli samyye lyubimyye tsvety poeta. Odnazhdy noch’yu Abay pel v sadu svoi lyubimyye pesni. Vdrug on uslyshal neznakomyy krasivyy golos. Etot golos pel pesni Abaya. Poet osmotrel ves’ sad, no v sadu nikogo ne bylo. Kogda prishla sleduyushchaya noch’, sluchilos’ to zhe samoye: opyat’ kto-to pel v sadu pesni. Abay osmotrel sad, no nikogo ne nashol tam. Kogda prishla tret’ya noch’, Abay snova nachal pet’ i snova uslyshal neznakomyy golos. On bystro posmotrel nazad i uvidel devushku. Eta devushka byla ochen’ krasivaya. — Kto ty? — sprosil Abay. — Otkuda ty znayesh’ moi pesni? — YA — odna iz trokh roz, kotoryye rastut okolo tvoyego doma, — otvetila devushka. — Utrom, kogda vyydet solntse, ya snova stanu rozoy. YA uzhe vizhu rosu na trave i list’yakh. Rosa govorit mne o tom, chto skoro vyydet solntse. Mne nado speshit’. Proshchay! — Podozhdi! Ne ukhodi! — zakrichal poet. — YA vsegda khochu slyshat’ tvoy golos. — Seychas ya dolzhna uyti, — otvetila devushka. — No yesli utrom, kogda vyydet solntse, ty uvidish’ tri rozy, i ty uznayesh’ menya sredi nikh, ya snova prevrashchus’ v devushku. A yesli ty ne uznayesh’ menya, ya umru. I devushka ushla. Rano utrom, kogda vyshlo solntse, Abay vyshel v sad i uvidel tri rozy. Vse tri rozy byli odinakovyye. Poet dolgo smotrel na rozy i vdrug zakrichal: «Eto ty!» — i pokazal na odnu iz roz. I roza prevratilas’ v prekrasnuyu devushk

Ցուցադրել ավելի շա

ԵՐԵՔ ՈՍԿԱՆՆԵՐ Նախկինում Ղազախստանում ապրում էր երիտասարդ բանաստեղծը: Նրա անունը Աբայ էր: Աբեյը գրեց եւ երգեց շատ գեղեցիկ երգեր: Բանաստանի այգում շատ վարդեր կար: Երեք կարմիր Նրա տան մոտ գտնվող վարդերը հատկապես գեղեցիկ էին: Սրանք բանաստեղծի ամենասիրված ծաղիկներն էին: Մի օր Գիշերը Աբեյը երգում էր իր սիրած երգերը պարտեզում: Հանկարծ նա լսեց անհայտ գեղեցիկ ձայն: Այս ձայնը երգեց Աբայի երգերը: Պոետը ստուգել է ամբողջ այգին, բայց այգում ոչ ոք չկար: Երբ հաջորդ գիշերը եկավ, նույնն էլ եղավ, նորից ինչ-որ մեկը երգեց երգերը այգում: Աբեյը զննել է այգին, բայց ոչ ոք չի գտել: Երբ երրորդ գիշերը եկավ, Աբեյը սկսեց կրկին երգել, նորից լսեց անծանոթ ձայն: Նա արագ նայեց եւ տեսավ աղջկան: Սա է աղջիկը շատ գեղեցիկ էր: — Ով եք դուք: Հարցրեց Աբայը: «Ինչպես եք ճանաչում իմ երգերը»: «Ես ձեր տան մոտ աճում են երեք վարդերից մեկը», — պատասխանեց նա: աղջիկը: «Առավոտյան, երբ արեւը դուրս է գալիս, ես կրկին վարդ եմ դառնալու»: Ես արդեն Ես տեսնում եմ ցողը խոտի վրա եւ թողնում: Ռոզան ասում է, որ շուտով ազատվելու է արեւը: Ես պետք է շտապեմ: Հրաժեշտ. — Սպասեք: Մի գնա: Բռունցք արեց բանաստեղծը: — Ես միշտ ուզում եմ լսել ձեր ձայնը: «Հիմա պետք է գնամ», — պատասխանեց աղջիկը: «Բայց եթե առավոտյան, Երբ արեւը դուրս է գալիս, կտեսնեք երեք վարդեր, եւ դու ինձ ճանաչում ես նրանց, ես կրկին դառնում եմ մի աղջկա: Եվ եթե ինձ չճանաչեք, ես կմեռնեմ: Իսկ աղջիկը թողեց: Առավոտյան վաղ առավոտյան, երբ արեւը դուրս եկավ, Աբեյը դուրս եկավ այգին եւ տեսան երեք վարդեր: Բոլոր երեք վարդերը նույնն էին: Բանաստեղծը երկար ժամանակ դիտեց վարդերի վրա եւ հանկարծակի բղավում `« Դա դու », եւ մատնացույց անելով վարդերից մեկին: Եվ վարդը վերածվեց գեղեցիկ աղջկա